Hoi beste allemaal,

Vanuit aksehir werd het steeds heuvelachtiger wat mij ontzettend veel kracht kost. Ik heb daarom een hotel opgezocht wat eigenlijk niet in de planning stond. Dit dorp Kadinhaniis echt een dorp omgeven door bergen en waar nog niemand op de harde weg is geweest. Ook van te voren ben ik door een paar dorpjes gereden (Argithani en Ilgin) waar ik me voelde als een wielrenner die nog een ererondje fietst na een glorieuze overwinning. Stoppen betekent gelijk 4 bakken thee en met hand en voeten uitleggen waar je vandaan komt, waar je naar toe gaat en wat er allemaal op en aan je fiets hangt. Het zijn allemaal mannen, vele geven je een hand en heten je welkom in hun land. Gelukkig gaan ze nog niet kussen want dat is hier onder mannen ook de gewoonte. Vrouwen houden zich op een afstand en zullen ook niet proberen om je aan te spreken. Hier op het platte land zie je wel meer lange rokken ,lange jassen en hoofddoeken, maar geen of heel sporadisch een burka. Gelukkig want er zitten prachtige vrouwen tussen die gerust gezien mogen worden. In kadinhani heb ik ook verschillende bakken thee op, je komt er gewoon niet onderuit. Het dorp heeft vele kleine winkeltjes en zodra je ook maar aanstalten maakt om binnen te komen dan worden alle werkzaamheden gestaakt en krijg je een koninklijke behandeling (incl. thee). Een dorp waar weinig industrie is en waar de meeste aangewezen zijn op elkaar. Toch staat ook hier een soort van burcht uit de 12de eeuw die als bescherming, voor de nacht, diende voor reizigers. Ik denk niet dat het hotel sinds die tijd nog aangepast is, maarja het was schoon en ik had onderdak. Wel lag ik vlak bij een moskee, sjonge wat een herrie zeker smorgens vroeg, als alles nog rust, dan beginnen om 5 uur de luidsprekers te galmen. En om dat je dat niet gewend bent zit je recht op in bed met de haren overeind. Toch heeft zo`n dorp ook wel wat, ondanks de aandacht die je krijgt blijven de mensen vriendelijk en netjes. Vandaag ben ik doorgefietst naar Konya, een stad van 1.1 milj. mensen. Je kunt wel begrijpen dat dit weer een drukte geeft van je jewelste. In Konya staat een beroemd muzeum (mevlana)over een bepaalde dans religie. Deze dansende monniken (dansende derwisjen)draaiden, gekleed in de karakteristieke gewaden en taps toelopende fez (hoed), steeds sneller in het rond, (in de zelfde richting)waardoor zij in extase raakten. Tegenwoordig wordt dit door dansscholen in optredens verzorgt in de diverse theaters of gewoon op straat. Toevallig kreeg ik een optreden te zien van een soort muziekgroep die originele muziek ten gehoren bracht uit deze regio. Er spreekt ook hier bijna niemand engels maar bij dat optreden stond ik net naast iemand die dus wel engels sprak. Hij vertelde me precies wat alles moest voorstellen en wat het uitbeelden. Verder heeft Konya een grote Universiteit waardoor erook veel jongere in het gezellige centrum aanwezig waren. Ook staan er vele mooie moskee`s maar (alle respect voor de moslims) ik heb niet zo veel bindingmet de moskee`s. Ik ben ook naar het centrum gegaan om een biertje te scoren maar helaas is dat niet gelukt. Er wordt hier maar op zeer weinig plekken een biertje geschonken. Waar dat weet ik dus niet , als je het vraagt sturen ze je van links naar recht , maar geen biertje. Ik heb het toen maar opgegeven en heb net als alle andere gewoon thee genomen. (het is vandaag wel gebedsdag misschien heeft dat er iets mee te maken.) Ik zit nog vol in de bergen en ga nu langzaam richting middellandse zee. De weg slingert een beetje langs de bergen af en gaat dus behoorlijk op en neer. Het is zwaar om te fietsen maar het blijft schitterend om de omgeving te bekijken met de bijbehorende dorpjes. Het gebeurt dat er van alle kanten geluid komt als de minarettes op roepen tot gebed , ook al ben je midden in de bergen dan nog komt er wel ergens geluid vandaan en blijkt er weer een klein dorpje te liggen wat je niet gezien had. Dus mensen maar weer tot de volgende keer . Groetjes van Hans uit Konya.